ازجمله خواستنی های روحی و جسمی بشر شادی و نشاط است. شادی كيفيتی است برخاسته از حس رضايت و دريافت خوبی هایی كه هر روز از عملكرد خود و ديگران بدست می آوريم. گرچه شادبودن ژنتیکی ست اما احساس شادی یک مهارت است که باید کسب شود.
در دنیای پراز خشونت امروز، شادی مفهوم گریز پایی ست که بشربرای دست یابی به آن به راه های مختلف و متفاوتی دست می زند که گاه نتیجه معکوس می دهد.
در ادب فارسی خصوصا در شعر حافظ راهکارهایی برای دستیابی به شادی عمیق و پایدار وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می کنم:
۱- همسو بودن با طبیعت:
طبیعت هرگز از خدمت به ما غفلت نمی کند در حالی که ما با عملکرد قهرآمیز خود از اوفاصله می گیریم.
حافظ اشاره می کند:
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی.
یا:
خوشتر زعیش و صحبت باغ و بهار چیست؟
۲-عدم وابستگی به دنیای گذران:
حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلی است
تانپنداری که احوال جهانداران خوش است
۳- داشتن هم صحبتی دلخواه و همراه:
کنار جوی و پای بید و طبع شعر یاری خوش
معاشردلبری ساقی و شیرین گلعذاری خوش
٤- ترك خودخواهی:
ترك خودپرستی کن عاشقی و مستی کن
تا ز بار غم ای دل چون رهی رها گردی
۵-قانع بودن:
خوش وقت بوریا و گدایی و خواب امن
کاین عیش نیست در خور اورنگ خسروی
