استاد محمد بهمن بیگی:
شیراز شهر نیست یک پارچه بهشت است و بدون شک برای سجع و قافیه نبوده است که شیراز را جنت طراز گفته اند.
شیراز زنان و دختران زیبا دارد ولی خودش از زنان و دخترانش زیباتر است.
نه فقط اردیبهشت شیراز آبروی بهشت را میبرد بلکه همۀ ماههایش چنین سودایی در سر دارند.
شیراز فصل بندیهای متداول سالها را بر هم زده است.
تقویمش با تقویمهای دیگر فرق دارد.
زمستان و تابستان نمیشناسد.
عمر بهارش پایدار است.
پاییزش نیز جز بهاری نجیب و رنگ پریده نیست.
اگر به آنچه که میگویم باور ندارید به این شکوفه های دیرپا و غنچه های طربزای گل سرخ که بر تارک بوته های سبز آمادۀ شب زنده داری یلدا میشوند، بنگرید!
آسمان شیراز به رنگهای گوناگون در می آید،
از نیلی سیر تا لاجوردی روشن،
کبود شفاف و آبی کمرنگ.
ستاره های این آسمان همان ستاره های آسمانهای دیگرند ولی در این دیار فروغ و دلبری دیگری دارند.
زهرۀ شیراز همان زهرۀ تابندۀ همه آسمانهاست،
لیکن در افق این شهر به الماس درخشنده درشتی میماند که
از گلوی عروسی پرنیان پوش آویخته است و نظیرش را در کارگاه هیچ نقاش و در جواهرخانه هیچ سلطان نمیتوان یافت.
زهرۀ شیراز آفتابی است که از مغرب طلوع میکند.
آب و هوای شیراز
گل می پرورد،
سرو آزاد می رویاند،
گردو را در کنار لیمو می نشاند،
یاس و نسترن را بر اندام نار و نارون می پیچد،بادام بن را در بهمن ماه به شکوفه می کشد و از همه اینها بالاتر آتش زبانه کش ذوق را دامن میزند و در خاطرها شعر تر میانگیزد.
بیهوده نیست که این همه شاعر نغمه پرداز از خاک دلاویز این خطه بر می خیزد.
